کلبه ای خواهم ساخت .
در دیاری که در آن ، ردّی از آدم ها نیست .
هیچکس آنجا نیست .
دور خواهم شد از این شهر ، از این حصر ، از اجبار ، جنون .
میله های قفسِ عادت را ؛
به درَک خواهم داد ،
و به خورشید ، سلام .
و رها خواهم شد ،
و رها خواهم زیست .
بوف ها ، در دلِ شب همدمِ تنهاییِ من
ماه ، امّیدِ شب و
رود ، لالاییِ من .
خاکِ اطراف من از ریشه ی گل ها لبریز ،
بیشه ام غرق در آرامش اعجاب انگیز .
آسمان ها آبی .
شاپرک ها خندان .
و زمین ، سبز و دلم بی خبر از بیتابی .
دل به دریا که زدم ، خواهم رفت
کلبه ای خواهم ساخت .
و خودم را به تماشای سکوت
و به آغوشِ خدا خواهم داد .
#نرگس_صرافیان_طوفان
درباره این سایت